...Though time was running out after I received an inbound pass, I wasn't in a hurry.I knew an intentional foul was coming and the opponent team was out of fouls...
It is not the best feeling when you lose, especially, if you were so sure to win. You want it so badly and put the commitment, passion, and heart, surpassing all the hardwork. But suddenly it disappears. A day or two, any meal doesn't taste good and you don't have any motive to anything. I remember one of those feelings back from high school basketball tournaments.
I did not want to remind this old feeling in yesterday's semifinals. Both teams were very aggressive and that's the way it has to be. It was the best team we confronted so far. Score was close at the start of the 2nd half, but we were trailing. I knew I would regret if we lose－to this team, again this year. Though our team lost last year's match, it was a success compared to the previous year's elimination in the preliminary round. Having led my team to the quarterfinals and done my best to compete against the best team, I didn't have much regret then. But not this time.
This time, we had the best player in the front-court, the best big man in the paint, and the best shooter behind the arc. We were the "bad guys" scoring the highest and keeping opponents to the lowest. With that help, my job was much easier－so was everybody's. I didn't have to push myself to the limit to defend the best player on the other team and score 16 out of total 24 at the same time. Putting all the weight off the shoulders slightly increased my efficiency and needed much fewer attempts to score double digits. I got fresh legs to run for an open look and hit difference making back-to-back 3 pointers to silence the opposing crowd in the most critical moment. It felt real good－as good as having a big lead, and waiting for a buzzer sound to hand the ball to the referee in the final game...
...2 free throws made a 5 point margin. I relieved. That was it－the hardest game of the tournament.
Monday, December 28, 2009
Friday, December 18, 2009
Thursday, December 17, 2009
About job hunting
Японд хамгийн сайн толгойнууд нь Токиогийн Их сургуулийн хуулийн факультет төгсөөд, аль нэг Яаманд ордог гэхэд болно. Харин үлдсэн оюутнуудын хувьд их сургуульд аль болох бага хичээл хийгээд, аль нэг компаниас offer авахад л хамаг хүчээ зарцуулна. Ажилд ороход хэрэг болж магадгүй ямар нэг qualification exam, TOEIC,Web Test, career advice ээс өөр төрлийн сурах бичиг онгойлгохыг ер нь бол цээрлэнэ. Ялангуяа нийгмийн ухааны оюутнуудад энэ үзэгдэл бүр их хамааралтай. Гэхдээ багш or судлаач болно гээд ном уншаад сууж байдаг зузаан нүдний шилтэй оюутан аль ч сургуулийн хоосон номын сангийн аль нэг буланд бий.
Ажил хайх process 3 курсийн зунаас эхлэх ба, 4 курсын эхэнд буюу төгсөхөөс 1 жилийн өмнө ихэнх оюутнуудын ажлын байр нь шийдэгдчихсэн байдаг. Ингэж эрт offer өгөөд, төгсөөд л "маргааш өглөөнөөс нь шууд ажиллуулах" нь компаниудын 70-аад онд эдийн засаг 2 оронтой тоогоор өсч байсан үеийн ажиллах хүчний хомсдлоос үүдэлтэй гэгддэг. Потенциал сайтай хүмүүсийг компаниудад алдчихгүйн тулд бусад газрууд ч recruiting process-ээ эрт эхлүүлэхээс өөр аргагүйд хүрсэн.
Оюутан компанид ороод арай ч "шууд ажил хийхгүй", эхний 2-3 жил "цалинтай сургалтанд" сууж, их сургуульд сураагүй зүйлсээ нөхөж авна. Уран зохиол, компьютерийн мэргэжлээр төгссөн 2 оюутан тасгууд дамжин хэд хэдэн rotation хийгдсэний эцэст маркетингийн тасагт цуг хуваарилагдаад бизнесийн хичээлүүдэд цуг суугаад, яваандаа OJT-ээр мэргэжилтэн болох жишээтэй. Тэгээд сард 170 цаг илүү цагаар ажилладаг (өдөрт 7цаг) жинхэнэ Япон corporate life эхэлнэ.
Япон компаниуд ч, Японд бизнесээ явуулдаг барууны компаниуд ч сургалтын систем, OJT- дээ их ач холбогдол өгөөд, оютан их сургуульд юу сурсныг нэг их тоохгүй. Нэг компанид насаараа ажиллах тул, их сургуульд ойлгосон ойлгоогүй онолтой нь холбоотой гэхээсээ тухайн хүний онцлогт таарсан ажлыг оноохыг Япон компаниуд чухалчилна. Харин барууны компаниуд ажлын байрны diversity буюу "дан эдийн засаг сурсан 10 хүн цуглаад юм хийснээс, 10 өөр background-ийн хүн цуглуулвал илүү шинэлэг сайн санаа гарч ирнэ" гэж тайлбарлана. Тэгэээр оютан юм сурсан ч бай сураагүй ч бай, компаний сургалтын системд өөрийгөө бүрэн даатгаж болно гэсэн үг.
Гэхдээ орох хүртэл бас нэлээн зүйл бий. Recruiting process компаний хувьд ч, оюутны хувьд ч маш их цаг, мөнгө зарцуулсан ажил болох ба доорх 4 дараалалтай.
1. Web entry / Тайлбар лекцүүд
2. Application/ Web test
3. Групп ярилцлага/ Ганцаарчилсан ярилцлага
4. Offer
Оюутан эхлээд үсээ тайруулан хараар будуулаад(typical оюутан урт шар, эсвэл бор үстэй байх нь их), навсгар хувцаснаасаа салан хар костюм пиджак, цүнх, гутал хэдэн ээлжийн цамц, зангиа олж авна. Тэгээд дунджаар 70 аад компанид Home Page ээр нь бүртгүүлээд, компаний тайлбар лекцүүдэд (campus event, reception, joint event etc)нь оролцоод, 20-30 таалагдсан газраа apply хийгээд, 10-15 газар ярилцлаганд орон, 1-5 газраас ажлын санал авна. Тэгээд 1 газрыг сонгосноор, хагас жил гаруй хугацаанд үргэлжлэх job hunting дуусна. Энэ хугацаа л оюутан насны хамгийн хүнд, хамгийн чухал үе байх ба хамгийн их зүйлийг (ажил, шинэ танилууд, networking, even a date) олж авдаг гэхэд болно. Нэгэнт төгсөөд ажиллах газар нь шийдэгдсэн бол, сүүлийн хэдэн сар барааг нь хараагүй сургууль дээрээ очоод, GPA нь сургууль төгсөхөд шаардлагатай 2.0 хүрч байвал дипломын ажлын талаар бодож эхэлнэ.
Ажил хайх process 3 курсийн зунаас эхлэх ба, 4 курсын эхэнд буюу төгсөхөөс 1 жилийн өмнө ихэнх оюутнуудын ажлын байр нь шийдэгдчихсэн байдаг. Ингэж эрт offer өгөөд, төгсөөд л "маргааш өглөөнөөс нь шууд ажиллуулах" нь компаниудын 70-аад онд эдийн засаг 2 оронтой тоогоор өсч байсан үеийн ажиллах хүчний хомсдлоос үүдэлтэй гэгддэг. Потенциал сайтай хүмүүсийг компаниудад алдчихгүйн тулд бусад газрууд ч recruiting process-ээ эрт эхлүүлэхээс өөр аргагүйд хүрсэн.
Оюутан компанид ороод арай ч "шууд ажил хийхгүй", эхний 2-3 жил "цалинтай сургалтанд" сууж, их сургуульд сураагүй зүйлсээ нөхөж авна. Уран зохиол, компьютерийн мэргэжлээр төгссөн 2 оюутан тасгууд дамжин хэд хэдэн rotation хийгдсэний эцэст маркетингийн тасагт цуг хуваарилагдаад бизнесийн хичээлүүдэд цуг суугаад, яваандаа OJT-ээр мэргэжилтэн болох жишээтэй. Тэгээд сард 170 цаг илүү цагаар ажилладаг (өдөрт 7цаг) жинхэнэ Япон corporate life эхэлнэ.
Япон компаниуд ч, Японд бизнесээ явуулдаг барууны компаниуд ч сургалтын систем, OJT- дээ их ач холбогдол өгөөд, оютан их сургуульд юу сурсныг нэг их тоохгүй. Нэг компанид насаараа ажиллах тул, их сургуульд ойлгосон ойлгоогүй онолтой нь холбоотой гэхээсээ тухайн хүний онцлогт таарсан ажлыг оноохыг Япон компаниуд чухалчилна. Харин барууны компаниуд ажлын байрны diversity буюу "дан эдийн засаг сурсан 10 хүн цуглаад юм хийснээс, 10 өөр background-ийн хүн цуглуулвал илүү шинэлэг сайн санаа гарч ирнэ" гэж тайлбарлана. Тэгэээр оютан юм сурсан ч бай сураагүй ч бай, компаний сургалтын системд өөрийгөө бүрэн даатгаж болно гэсэн үг.
Гэхдээ орох хүртэл бас нэлээн зүйл бий. Recruiting process компаний хувьд ч, оюутны хувьд ч маш их цаг, мөнгө зарцуулсан ажил болох ба доорх 4 дараалалтай.
1. Web entry / Тайлбар лекцүүд
2. Application/ Web test
3. Групп ярилцлага/ Ганцаарчилсан ярилцлага
4. Offer
Оюутан эхлээд үсээ тайруулан хараар будуулаад(typical оюутан урт шар, эсвэл бор үстэй байх нь их), навсгар хувцаснаасаа салан хар костюм пиджак, цүнх, гутал хэдэн ээлжийн цамц, зангиа олж авна. Тэгээд дунджаар 70 аад компанид Home Page ээр нь бүртгүүлээд, компаний тайлбар лекцүүдэд (campus event, reception, joint event etc)нь оролцоод, 20-30 таалагдсан газраа apply хийгээд, 10-15 газар ярилцлаганд орон, 1-5 газраас ажлын санал авна. Тэгээд 1 газрыг сонгосноор, хагас жил гаруй хугацаанд үргэлжлэх job hunting дуусна. Энэ хугацаа л оюутан насны хамгийн хүнд, хамгийн чухал үе байх ба хамгийн их зүйлийг (ажил, шинэ танилууд, networking, even a date) олж авдаг гэхэд болно. Нэгэнт төгсөөд ажиллах газар нь шийдэгдсэн бол, сүүлийн хэдэн сар барааг нь хараагүй сургууль дээрээ очоод, GPA нь сургууль төгсөхөд шаардлагатай 2.0 хүрч байвал дипломын ажлын талаар бодож эхэлнэ.
Sunday, December 13, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)