Эдийн засгийг энгийнээр

Блогоо шинэчлээгүй их уджээ. Хувийн болон хувьсгалын амьдралд маань сайн муу олон л зүйл болж ѳнгѳрлѳѳ... Энэ хугацаанд бичихээ болиогүй ч, ѳѳрийн амьдрал гэхээсээ нийгэм, амьдарч буй орчинтой маань холбоотой сэдвүүд их байсан тул  SNS-ээр хүмүүстэй хуваалцаж, санал бодлоо солилцож байлаа...

Монголдоо ирээд багагүй хугацаа ч ѳнгѳрсѳн байна. Хүүхэд эсвэл оюутан байх үетэйгээ харьцуулахад Монголын нийгмийг сурсан мэргэжил, ажиллаж буй салбарынхаа ѳнцгѳѳс бас нэлээн харж,  бодогдсон зүйлсээ олон нийттэй хуваалцах хүсэл их байлаа. Энэхүү хүсэл маань ч биелэх боломж олдож, www.trends.mn дээр Эдийн засгийг энгийнээр гэдэг ѳѳрийн нийтлэлийн булантай боллоо. Монголын эдийн засгийн ѳнѳѳгийн асуудлуудыг эдийн засагч биш мэргэжилтэй хүнд зориулан тайлбарлахыг оролдсон нийтлэлүүд оруулахыг зорьж байгаа юм.

Мэргэжлийн нийтлэлч/сэтгүүлч биш ч, олон сайн editor-уудтай болохоор ганцаараа бичнсэнээс гайгүй чанартай нийтлэлүүд гарч, уншигчид санаснаас хамаагүй сайнаар хүлээж авч байгаа нь улам их бичих мотив тѳрүүлээд байгаа. Гэхдээ зѳвхѳн мэддэг зүйлээ судалгаан дээр үндэслэн товч тодорхой & хялбараар, хѳндлѳнгийн байр суурьнаас тайлбарлахыг (энэ нь Монголд дутагдаж байгаа нэг том орон зай?) зорьж бичсээр чѳлѳѳтэй ингэж бичих гэсэн нэг л биеэ барьдаг болсон санагдана...

Бичих сонирхол маань зѳвхѳн эдийн засаг, улс орны хѳгжил гэсэн сэдвээр хязгаарлагдахгүй, ѳѳр зүйлсийн талаар ч чѳлѳѳтэй бичихэд блог маань ч сайхан боломж тул цаашид ч аль болох идэвхитэй үргэлжлүүлэх тѳлѳвѳлгѳѳтэй байна...

"явдаг реклам" байх нь мэдрэмжгүй зүйл?

"Брэнд" рүү хамгийн ихээр хошуурдаг улсуудад сэтгэхүйнд өөрчлөлт гарч, үнэтэй брэндүүдийн "явдаг реклам" байх нь мэдрэмжгүй зүйл гэж үзэх чиг хандлага тархаад байгаа нь анхаарал татав. Брэнд, брэнд гэхийн оронд өөрийнхөө онцлог, мэдрэмжинд таарсан зүйлийг илүү сонирхох хандлага газар авч байгаа бололтой...

Япон

Кимоно гэхээсээ брэнд цүнх тодорхойлолт нь болсон бүсгүйчүүдийнхээ ачаар саяхныг хүртэл дэлхийд #1 брэнд хэрэглэгч үндэстэн байсан Япончуудын 51% нь брэндээр "гайхуулах"-ыг сайхан зүйл гэж бодохоо байж (2010: 24%-->2013: 51%).

Япончууд хэр их брэндэд дуртайг доорхи статистик тоонууд харуулах байх:

1. 2011 оны байдлаар брэндүүдийн нийт орлогынхоо хэдий хэмжээг Японоос олсныг үзвэл:
Tiffany, Hermès, Coach, Bulgari--тус тус 18%, Gucci--14%, LVMH--9%, Burberry--8%.

2. 2009 оны байдлаар Японд байсан брэнд дэлгүүрүүдийн тоог эдийн засгийн хэмжээ, хүн амын тоогороо ч бараг 3 дахин том Америктэй харьцуулвал Burberry Японд 75 харин Америкт 32, Hermès 64 ба 30; Prada 35 ба15; Bulgari 31 ба 17 гэсэн тоо байна.

Япончуудын ийнхүү брэндэд хошуурах болсон нь эдийн засаг нь үсрэнгүй хөгжсөн 70-80-аад оноос эхлэлтэй. Дайны нуранга дундаас босч амьдралын түвшин нь гэрлийн хурдаар сайжирч, эд баялгаар бялхаж эхэлсэн тэр үед баячуудаас гадна дундаж давхаргынхан ч Европын үнэтэй чанартай брэнд бүтээгдэхүүнд дурлах болж. Ингээд барууны брэнд бүтээгдэхүүн Японы нийгэмд нэр төр, статусын илтгэгч болж, эдийн засаг нь зогсонги болсон 90-ээд онд ч сурсан зангаа тавилгүй үргэлжилж. Япончууд ид үедээ дэлхийн зах зээл дээр зарагдаж байгаа брэнд бүтээгдэхүүний 1/3-ийг худалдан авдаг байж.

Гэхдээ нэг үе 10 жилийн сурагчаас тэтгэврийн эмээ хүртэл бүгд брэнд бүтээгдэхүүн рүү хошуурдаг байснаа одоо уйдаад өөрийнхөө онцлогт яг тааруулж сонголт хийдэг болж байгаа нь Япон хэрэглэгчдийн амт мэдрэмж боловсорч байгаатай холбоотой. Нэг ёсондоо Оскарын улаан хивсэн дээр давхцсан үсний засалт, нүүр будалт, хувцастай одууд байдаггүй шиг нэг хэсэг бусдыг дагаж давхисан хэрэглэгчид өөрийн давтагдашгүй өнгө төрхийг эдэлж хэрэглэж байгаа зүйлээрээ илэрхийлэхийг хүсэх болсон нь энэ. Тэгээд энэ сэтгэхүйн өөрчлөлт сүүлийн үеийн байгалийн гамшиг (3/11), эдийн засгийн байдал (2008, енийн ханшийн уналт), мөн илүү хямд ч чанартай орлуулах бүтээгдэхүүн гарч ирсэн гэх мэт олон хүчин зүйлийн үйлчлэл дор маш хурдацтай үргэлжилж байна...

Хятад

Одоогийн байдлаар Хятад дэлхийн брэнд бүтээгдэхүүний 30% орчмыг худалдан авч, брэнд хэрэглэгч #1 үндэстэн болоод байгаа. Гэхдээ дотооддоо хийдэг худалдан авалт нь дэлхийн зах зээлийн 10% орчим гэхээр Хятад жуулчид л Америк, Европын, Японы брэнд дэлгүүрүүдийг "хоосолж" байгаа нөхдүүд болж таараад байгаа--Ази дахь брэнд бүтээгдэхүүний 50%-ийг Хятадууд авдаг бол, Европт 30%.

Японы 80-90 оны түүхийг давтаж байгаа Хятад хэрэглэгчид маш хурдан боловсорч байгаа нь гайхалтай. 2010 оны судалгаагаар 37% нь брэндээр гайхуулах нь мэдрэмжгүй гэж байсан бол энэ тоо 2013 онд 51% буюу Япон хэрэглэгчидтэй яг ижил түвшинд очиж.

Нэг л амьдрах болохоор гоё чамин зүйлсийг хэрэглэж үзэх л хэрэгтэй, эсвэл найз нөхөд ч юм уу хүрээллийнхнээ дуурайж, статусаа харуулах гэж, өөрөө сонирхолгүй ч магадгүй ажлын шаардлагаар гэх мэт үнэтэй брэндүүд хэрэглэх шалтгаанууд янз янз байх. Харин гэнэт баяжсан хэрэглэгчид нэг хэсэг учраа мэдэхгүй брэнд руу хошуурах хандлага газар авч байгаад ер нь "явдаг реклам" байх нь дэмий юм байна гээд дарагддаг бололтой...

Харин Монголчуудын брэндийн талаарх сэтгэхүй хэзээ хэрхэн өөрчлөгдөх нь сонирхолтой...

Your body language shapes who you are

Ikkyousai (кампус фестиваль)

Япон дахь оюутны амьдралын 1 том event нь кампус фестиваль буюу Япон маягийн мини-наадам. Энэ үеэр хичээл амарч, оюутнууд хичээлээс гадуур хийдэг клуб, дугуйлангаараа нийлэн
 урлагийн үзүүлбэр, миссийн тэмцээн, төрөл бүрийн хоол хийх гэх мэт олон үйл ажиллагаа зохиодог. Сургуулийн ойр хавийн оршин суугчид болон гаднаас олон хүн ирж сонирхдог болохоор  кампус дахь уур амьсгал жирийн үеийнхээсээ нэлээн өөр болсон байдаг. Сургуулийн маань фестиваль өнөөдрөөс эхэлж 3 өдөр үргэлжилж, ойролцоогоор 200, 000 хүн ирэх байх. Энэ жил ч Монгол оюутнуудаараа нийлж үндэсний хоолоо хийж зарна. Өмнөх жилүүдэд олсон ашгаа сайн үйлст хандивлаж байсан gogo.mn  мэдээн дээр гарч:

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"Бид Монгол хүүхдүүд Эх орондоо эмчлүүлж эдгэрэх, эрүүл чийрэг өсөн торних боломжийг нэмэгдүүлэх зорилготой байгуулагдсан "Эрүүл Үрс Гэрэлт Ирээдүй" Төрийн Бус Байгууллагын (ТББ) хандивын үйл ажиллагааны тухай мэдээлж байсан билээ.

Дэлхий даяар оршин сууж буй Монгол залуусын санаачлагаар байгуулагдсан "Эрүүл Үрс Гэрэлт Ирээдүй" ТББ нь Харааны бэрхшээлтэй хүүхдүүдийн 116-р сургуульд орон зайн сургалтын талбайг байгуулж, Монгол Улсын Эх Хүүхдийн Эрүүл Мэндийн Үндэсний Төвийн (ЭХЭМҮТ- ийн Сэхээн амьдруулах тасагт 3 монитор бэлэглэх зэрэг сайн санааны ажлыг зохион байгуулсан билээ. Харин энэ удаа тус ТББ-аас ЭХЭМҮТ-ийн Дутуу нярайн эрчимт эмчилгээний тасагт дутагдаж буй тоног төхөөрөмжийг авч өгөх хандивын ажлыг 10 сарын 20-оос эхлэн зохион байгуулж байгаа бөгөөд 1 сар хүрэхгүй хугацаанд 3.892.200 төгрөг болон 361 ам.доллар цугларжээ.

Залуусын зориг санаачлагаар хийгдэж буй зуу зуун нялхасын амь насыг аврах энэхүү үйлсийг дэмжин дэлхийн олон оронд сууж буй хувь хүн болон хамт олон хандив өргөжээ. Тэдний нэг нь Япон улсын Хитоцубаши Их Сургуулийн оюутан залуус юм. 11-р сарын 4-өөс 6-ны өдрүүдэд болсон "Иккёосай" хэмээх наадамд тус сургуулийн болон Япон улсад ажиллаж амьдарч буй 30 гаруй залуус маань Монгол үрсийнхээ эрүүл мэндийн төлөө гэсэн зорилгын дор хамтран ажиллажээ. Тэд энэ наадмын үеэр Монгол үндэсний хоол болох хуушуураа хийж худалдан, олсон ашиг болох 120.000 иен буюу 2 сая төгрөгийг хандивласан байна. Дашрамд дурдахад Хитоцубаши Их Сургуулийн залуус өнгөрсөн онд ч гэсэн цаг заваа харамгүй гарган оролцож 100.000 иенийг хандивлан, Эрүүл Үрс Гэрэлт Ирээдүй ТББ-ын ЭХЭМҮТ Сэхээн амьдруулах тасагт монитор авах үйлсэд ихээхэн хувь нэмэр болсон билээ.

Ийнхүү сайн санаат хүмүүсийн дэмжлэгтэйгээр тус ТББ-ын зохион байгуулж буй 3 дахь удаагийн хандивын ажиллагаа амжилттай үргэлжилж байна. Гэсэн хэдий ч энэхүү төслийн эхний шат болох 25.6 сая төгрөгийн өртөг бүхий ХБНГУ-ийн Draeger фирмийн инкубаторын хөрөнгийг босгоход ойролцоогоор 21 сая төгрөг шаардлагатай байгаа ажээ. 

Тиймээс уншигч Та бүхнийг ч гэсэн Монгол нялхасын эрүүл мэндийг хамгаалах энэхүү үйл ажиллагаанд нэгдэн, өөрийн хувь нэмрээ оруулахыг уриалж байна. 

Хандивыг Голомт Банкны 1105039384 тоот данс, мөн тус ТББ-ын вэб хаяг болох www.saveinfants.mn -ийн Paypal-аар хүлээн авч байгаа ажээ. Мөн төсөл болон хандивын явцын талаар Эрүүл Үрс Гэрэлт Ирээдүй ТББ-ийн www.facebook.com/saveinfants; www.saveinfants.mn хаягуудаар тогтмол мэдээлж байгаа юм байна.

Сайн үйлс дэлгэрэх болтугай! "
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

source:  www.gogo.mn

Зуун Чухал Сэдэв / 100 сэдэв /

PG ad

This 2 min ad will make you emotional...

Miracle Body: Usain Bolt (Japanese)

The Fastest Man Ever Lived

3 сая хүнтэй, шороон дээр бэлтгэлээ хийдэг ч дэлхийн хамгийн хурдан гүйгчид яагаад Ямайкаас төрдөг вэ? Авъяас хичээл зүтгэл 2-ын аль нь илүү вэ? Хариултыг эндээс: Usain Bolt-ын тухай кино, тайлбарлагч нь Michael Johnson.

IMO Алтан медаль (2012. 07.16 FB note)

1. IMO алт ба хүмүүсийн үнэлэмж

Монгол улс Олон Улсын Математикийн Олимпиадаас (IMO) 2 даxь алтан медалиа авч. Өглөө Твиттер уншиж байгаад "булчингаараа алт авахаар Монголд бөөн юм болоод, харин тархиараа алт авахаар яах бол?" гэсэн пост уншаад, "Нээрээ яах бол?" гэж бодогдсон шүү. Амжилт гаргаж байгаа бол аль алиныг нь л сайшаах хэрэгтэй байх.

Мэдээж спорт, эрдэм ном шал 2 өөр зүйл болохоор харьцуулах утгагүй байх л даа. Аль нэгийг нь сайн эсвэл муу гэх гэсэнгүй. Эрүүл мэнд ч, мэдлэг ч хүнд хэрэгтэй. Спорт харахад илүү ойлгомжтой, олон хүнд сонирхолтой санагддаг болохоор Олимп, Дэлхийн уралдаануудад үзүүлж буй амжилт илүү олон хүний сонирхлыг татах нь аргагүй. Ялалтын мөч ч хүн бүрийн л баярт мөч. Харин олимпиадын бодлогыг уншаад ойлгох ч хүн цөөхөн болохоор олонхийн анхаарлын төвөөс гадуур байх нь ч бас яалт ч гүй зүйл байх. 

Асуудал юунд байна вэ гэхээр, улстөрчид  олон  энгийн хүмүүст ойр байдаг тэр  ялалтын агшныг л ашиглаж өөрсдийнхөө PR давхар хийхээс өөр сонирхолгүйд байгаа юм. (08 оны Бээжингийн олимпийн үеийн Ерөнхий сайд шиг)... Уул нь боловсрол мэдлэг чухал гэдэг үнэлэмжийг ч бас ард иргэддээ суулгаж өгөхөөө мартахгүй байвал урт хугацаанд улсдаа, нийгэмдээ муугүй хувь нэмэр оруулах боломжтой байх. IMO-алт гэдэг яг л тийм боломж.

2. IMO ба Монгол

 Ер нь математик, IMO-той амьдралаа холбож ирээгүй над шиг олонхи хүмүүсийн хувьд IMO-ийн талаар сайн мэдэхгүй байх. Миний хувьд, 10 жилд тооны хичээлд дуртай байсан ч гүнзгийрүүлж сонирхоогүй, тийм орчинд ч байгаагүй болохоор IMO-ийн талаар мэддэггүй байсан. Анх их сургуульд орж байж л тоо сонирхдог найзуудын ярианаас бага зэрэг ойлголт авч, бага ангид байхад нэг ах гадаадаас тооны алтан медаль авч гээд телевизээр гарч байсны учрыг ойлгож байв. Дараа нь Японд ирээд л жинхэнэ оролцож, амжилт гаргасан хүмүүстэй нь цуг сурч, нөхөрлөх боломж гарч, IMO-ийн талаар нэлээд сонссон зүйлтэй болсон гэх үү дээ. 

Сонссон, үзсэн, уншсан зүйлсээ эмхэтгээд доорхи мэдээллийг магадгүй над шиг мэддэггүй хүн байвал хүргэе гэж бодлоо.

a. Монголын тухай:

Анх 1964 онд оролцож, хүрэл медалиар гараагаа эхэлсэн. Түүнээс хойш:

Алт: 2 (1997, 2012)

Мөнгө: 19

Хүрэл: 46

Хүндэт өргөмжлөл: 39

Багийн хамгийн дээд ранк: 19* (2004, нийт 85 улс) 

( Source: IMO Official  http://www.imo-official.org/country_individual_r.aspx?code=MNG )

 *Хальт гайхуулахад, манай найзуудын 2004 оны Грект гаргасан амжилт нь Монголыг 19-т жагсаасан ;)

   Монгол улс: Xүн амын тоогоороо дэлхийд 135 -т жагсдаг (2011)

                       1 хүнд ноогдох GDP-ээрээ дэлхийд 157-т жагсдаг (2011, PPP)

                       Бээжингийн Олимпийн Ранк: 31 

Уул нь Монгол цөөхөн хүнтэй, мөнгө санхүү хомс гэхэд дэлхийд шилдэг нь байж болох иймэрхүү потенциальтай залуу хүмүүсийг олон бэлдэж гаргаж чаддаг. Харин тэдгээр потенциалаа эргээд ашиглах боломжийг бүрдүүлэх тал дээр..?

Хэчнээн олон Эйнштэйн потенциалаа нээх, ашиглах боломж байхгүйгээс болж хонь хариулсаар насыг илээсээр ирсэн бол...

3. IMO-ийн тухай товч: 

Их дээд сургуульд ороогүй, 20 хүртэлх насны залуусын дунд зохиогддог олон улсын математикикийн олимпиад. Жил бүр ойролцоогоор 100-аад орноос, шилдэг 6 залуу математикчдаас бүрдсэн баг оролцдог. Оролцогчид тус бүр 7 онооны нийт 6 бодлогон дээр 2 өдөр, өдөрт 4.5 цаг өрсөлддөг. Анх 

1959 оноос Зөвлөлтийн системийн орнуудын хүрээнд зохиогддог байж байгаад сүүлдээ бусад орнуудыг ч хамруулан, Дэлхий дахинд зохиогддог болсон.

Шагнал өгөхдөө, оролцогчдыг хувийн дүнгээр нь жагсаан, ойролцоогоор эхний 50%-ээс 1:2:3 харьцаатайгаар алт, мөнгө, хүрэл медалиудыг тус тус олгодог. Медаль авахад мэдээж авъяас, багш, бэлтгэлээс гадна тухайн жилийн бодлогын онцлог (оролцогчийн сайн чаддаг салбарын бодлого байх эсэх), нийт оролцогчдын бодолтын байдал зэрэг нь нөлөөтэй болохоор аз нэлээд чухал гэгддэг. Түүнчлэн онцгой уран аргаар бодлого бодсон тохиолдолд тусгай шагнал, мөн 1 бүтэн бодлого бодсон тохиолдолд хүндэт өргөмжлөл олгодог. Үе үеийн олон нэртэй математикч, эрдэмтэд IMO-оос төрсөн байдаг.

 Амжилттай орнууд:

ИМО-д хамгийн амжилттай оролцдог орнуудад нийтлэг ажиглагддаг зүйл нь математикийг бараг тахин шүтдэг соёл. Жишээ нь UK эдийн засгийн хүч, хүн ам, хөгжилтэйгээ харьцуулахад IMO-дахь багийн амжилт нь нэлээд чамлахаар ( 2012 ранк 22). Үүнд нөлөөлдөг зүйл нь UK-д математик сайн чаддаг байх нь cool зүйл биш, эсрэгээрээ хүүхдүүд geek энэ тэрээр нь дууддаг. 

Харин үүнтэй эсрэгээр, санхүү мөнгөний гачаалалтай ч математикийг үнэлдэг соёлтой Орос, хуучин Зөвлөлтийг дагасан Болгар, Румын, Унгар, Вьетнам зэрэг орнуудаас сайн оролцогчид нэлээн байдаг. (Монгол ч бас Оросоос хаа очиж нэг сайн зүйл сурсан нь математик байх.) 

Байнга топ 1-2т байдаг Хятад болохоор тусгай олимпиадын сургуулиудтай, тэндээсээ улсынхаа багт сонгогдох нь IMO-д амжилт гаргахаасаа хэцүү гэгддэг. IMO-д оччихоод алт авахгүй л бол багийнхан нь шоолдог гэж байгаа.

Америкийн хувьд сайн толгойнуудыг бэлдэж ч чаддаг, худалдаж авч ч чаддаг болохоор бас л тогтмол топ 2-5д байдаг.

Source: http://topdocumentaryfilms.com/beautiful-young-minds/

(2006 оны UK багийн ИМО-д оролцох багийн сонгон шалгаруулалт, олимпиадын бэлтгэлийн тухай хийсэн documentary дээрх ярилцлагуудаас ).

IMO- рекордууд:

1. Хувийн:

Хамгийн олон алт: 4 удаа:  

Reid Barton(USA), Teodor von Burg(SRB), Christian Reiher(GER),  Lisa Sauermann (GER)

Хамгийн залуу алт: 13 нас  Terence Tao (Australia)

Хамгийн залуу медаль: 10 нас Terence Tao (Australia) 

Бүтэн бодолт (42 оноо): 3 удаа  Ciprian Manolescu (Romania)

Хамгийн залуу бүтэн бодолт:  14 нас Noam Elkies (USA)

2. Багийн:

Хамгийн олон багаараа (6 оролцогч бүгд) алт: 

China: 11 удаа

Russia: 2 удаа

United States: 2 удаа

Bulgaria: 1 удаа

Багаараа бүтэн бодолт:

United States 1994

Olympics and Economics

Here is a quite interesting research on the link between hosting the Olympic Games and its effects on the country's economy.

"Over the past 10 Olympics, the host nation has won 54% more medals than when it was not the host nation. If medals are your preferred currency, this represents a high return on investment" says a recent research by Goldman Sachs. Otherwise, Olympics might NOT be the best business opportunity for a country. 


Full report: Goldman Sachs report

Moody's says Olympics "unlikely to boost" economy.
Moody's report

Enjoy London2012!

"The Dream Team" by NBA TV

 A great documentary about the greatest team in a history of team sports. This is a story about how basketball has become not just basketball.

Michael Sandel: The Lost Art of Democratic Debate

Speaker Introduction:
Michael Sandel is considered as one of the most interesting political philosophers, and one of the most  popular teachers in the World today. Prof. Sandel is best known for his legendary Harvard undergraduate course "Justice",  which has enrolled over 15, 000 students, and is the first Harvard course to be made freely available online (www.JusticeHarvard.org) and on public television. (According to Harvard University Department of Government)

Why will China have an economic crisis?

This is a part of an interesting article from TIME.com explaining why China might face an economic crisis similar to Japan and Korea. The author emphasizes the dangers of the growth based on misplaced investments without market signals, and the weaknesses of an export oriented economy without sufficient internal consumption.

...I don’t doubt for a second that China will be a major economic superpower with an increasingly influential role in the global economy. In many respects, it already is a superpower. But that doesn’t mean the economy is free from problems, a good number of them created by the very statist system lauded by pundits in the U.S. and Europe. And in my opinion, if China doesn’t change course, and in a big way, the country will experience an economic crisis.

I’ve been thinking about China’s economic future, and the likelihood it will face some sort of terrible collapse, for some time, but I have until now been reluctant to come out with my views so strongly. The reason is that it is very difficult to tell what’s really going on in the Chinese economy. Data is sparse or unreliable. And China is in certain ways unique in economic terms — has history ever witnessed a giant of such massive proportions ascend so quickly in the global economy? Valid precedents are hard to find. Then there is the issue of timing. It is easy to say China will have a crisis; it is almost impossible to say when that might happen. Next month? Next year? Next decade? The fact is China could continue as it is for some time to come. So, in other words, when you make the type of prediction I just have, you have a good chance of getting it just plain wrong.

But the more time I spend in China, the more convinced I am that its current economic system is unsustainable. Yes, economists who specialize in China can give you all sorts of reasons why the country is supposedly different, and thus the regular rules of economics don’t necessarily apply. But one simple thing I always say about economics is that you can’t escape math. If the numbers don’t add up, it doesn’t matter much how big your economy might be or how fast it is growing or how heavy a role the state might play. And China has lots of numbers that just don’t add up.

A big part of the bad math is created by China’s state capitalism. China has adopted a form of the Asian development model, invented by Japan and followed, to varying degrees, by many rapid-growth countries around East Asia. The model, very generally speaking, functions like this: 1) capitalize on low wages to spark growth through exports and industrialize quickly with hefty amounts of investment, 2) guide the whole process with the hand of the state, 3) employ industrial policies and state-directed finance to progress into more and more advanced sectors. This system generates fantastic levels of economic growth for a while, but then eventually, it crashes. Japan had its meltdown beginning in 1990 (and it hasn’t escaped two decades later); South Korea, the country that copied Japan’s model most closely, experienced its crisis in 1997-98.

What happens? The model is based on what Alice Amsden, in her study of the Korean economy, called “getting prices wrong.” To spur on the high levels of investment necessary to generate rapid growth, the model depends on state-directed subsidization to make investing in certain industries or sectors more attractive and less risky than it otherwise would be. Cheap credit is made available for industry, or the state outright orders money to be invested in certain preferred projects. The exchange rate is controlled to encourage exporters. All sorts of subsidies, for energy, exports and so on, are dished out. Banks are not commercially oriented but act to a great degree as tools of government-development policy. All of these methods funnel money, private and public, into industrialization, creating the astronomical growth rates we see again and again in Asia.

The problem here is that prices can’t stay wrong indefinitely. There is a good reason why classical economists are always so focused on allowing markets to find the correct price level. In that way, markets send the proper signals to potential investors on where money should or should not go. If those price indicators are skewed, so is the direction of resources. The Asian model, by playing around with prices, eventually creates tremendous distortions, in which money is wasted and excess capacity is generated. Subsidized companies don’t have to generate returns in the same way as unsubsidized firms, and that leads them to make bad investment decisions to build factories and buildings that are unnecessary and unprofitable. As a result, loans go bad and banking sectors buckle. That’s exactly what happened in both Japan and Korea. Though their crises were tipped off in very different ways — the bursting of an asset bubble in Japan, an external shock in Korea — the reason both countries collapsed was the same: weak banks, indebted companies, silly investments.

China is indulging in all of the same excesses as Japan and Korea, and then some. The level of investment in China, at nearly 50% of GDP, is lofty even by Asian standards. The usual argument made in defense of such astronomical investment in fixed assets is that China is a large developing country that needs all of the buildings and roads it is constructing. Qu Hongbin, the very smart chief China economist at HSBC, made that very argument in a recent study:

There is a popular view in the market that China has overinvested and therefore can no longer rely on investment to sustain its growth. We disagree. China’s investment-to-GDP ratio is indeed very high (46%) … [But] China is only half way through the process of urbanisation and industrialisation. It still needs to invest more to cope with the rising demand for rail, hospitals and industrial plants. The recent infrastructure boom has boosted the country’s transport capacity, but China’s railway network is still shorter than that of the US in 1880 … In economic terms, we estimate that China’s capital stock per worker is only about 8% of that of the US and 15% of that of Korea. In other words, China’s capital accumulation is still far from reaching the stage of having diminishing returns; we believe the country needs to invest more, rather than less.

I completely agree. Yet the issue is not whether China needs more investment. The issue is whether China is getting the types of investment it requires. The fact that investment levels can be so high and yet the economy is so deficient in certain key aspects makes me think the answer is no. We can see that in the continued problem of excess capacity in China, in which companies go hog wild building too many factories in certain industries, often with borrowing from state banks. That has happened in steel and solar panels, for example. The country is investing hundreds of billions in high-speed railways even though ticket prices are beyond the reach of most Chinese, while many major Chinese cities don’t have subways.

A good part of this misdirected investment seems to be headed into the property sector. Real estate development has become the key driving force of Chinese economic growth. In theory, China’s very rapid urbanization makes such construction a necessity — but that depends on what is being built. In Wenzhou, a real estate agent recently offered free BMWs to anyone who bought a high-end apartment — a clear sign of overbuilding — while there is an obvious shortage of housing affordable for most Chinese. On either side of my Beijing apartment building are three big malls that hardly ever seem to see real shoppers. Rents for top-quality office space in Beijing are now pricier than in New York City — despite the fact that China’s capital is one big construction zone. Many of the buildings going up are of a quality unsuitable for major corporations.

Even worse, much of the investment in China is being financed with debt. The level of debt in the Chinese economy has been rising with frightening speed. Rating agency Fitch estimates bank credit in 2011 was equivalent to 185% of the country’s GDP — an increase of 56 percentage points in a mere three years. Though that surge has not yet had a significant negative impact on China’s banks, many analysts fret that banks will eventually experience a rise in nonperforming loans. In an indication of what is to come, the Financial Times reported recently that the government has ordered banks to roll over the $1.7 trillion of loans owed by local governments. If true, this tells us two key things: 1) these governments invested money raised from banks in projects that are not generating the returns necessary to pay them back and 2) the quality of loans on the banks’ books are more questionable than official statistics suggest. On top of that, the fact that local governments amassed so much debt in the first place shows a complete lack of rule of law in China’s financial sector. Technically, local governments aren’t permitted to borrow money at all. Meanwhile, as government entities run up loans they can’t pay, many small companies, especially private ones, are unable to raise sufficient funds and remain starved of capital.

So we can see the pieces of a crisis falling into place: excessive, misguided investment, including a giant property boom, propelled on by debt and the decisions of government bureaucrats. Sound familiar? A crisis, of course, is not inevitable — if China’s leadership takes action and reorients the direction of the economy. The positive thing is that at least some top policymakers understand the need to change. In policy pronouncement after policy pronouncement, the government pledges to reform. The problem is that China’s government is not taking its own advice. The economy needs to rebalance away from investment and exports to a more consumption-driven growth model with a primary focus on quality of growth, not high rates at any cost. That’s not happening, or not happening quickly enough. Yes, the Chinese consumer is gaining in global importance, but savings in China remains too high and consumption as a percentage of GDP still way too low. Steps that the government could take to spur on the needed rebalancing — reducing lofty taxes on many imported goods, for example — are nowhere to be found. More importantly, the government is doing nothing to set prices right. The currency remains firmly controlled, interest rates unreformed. So investors within China are still acting based on the wrong price signals.

Why won’t China’s policymakers pursue more fundamental reform? They are afraid that growth might slip. Sure, the latest five-year plan targets 7% annual GDP growth, but it seems to me that every time growth drops under double digits, the leadership goes into panic mode and revs up the economy again. GDP surged 8.9% in the fourth quarter of 2011, but that’s not fast enough for China’s leaders. They’ve already started loosening credit again — slathering yet more debt onto the economy.

When I bring up these issues with China watchers, I’m usually scolded — Beijing’s policy mandarins have it all figured out, I’m informed. It is true that China’s policymakers have done a superior job managing the rapidly changing economy in recent years. But as any stock investor knows all too well, past performance does not ensure future performance. Back in the 1970s and ’80s, analysts in the West considered Japan’s bureaucrats near supermen as well. Now the stodgy Japanese bureaucracy is considered one of the main impediments to an economic revival. Chinese bureaucrats today suffer from the same problem that led Japanese bureaucrats astray — they believe the economy can be managed by fiat. The tools of classical economics — getting prices right — are secondary. Why guide an economy with abstract measures like interest rates when you can just tell the banks what to do?

That attitude is what killed Japan’s economic miracle, and now I see China slipping toward the same fate. Japan could not escape the forces of basic mathematics. China can’t either, no matter how brilliant its policymakers might be. When would a meltdown happen? It is interesting to play with a bit of history. Both Japan and Korea suffered their crises roughly 35 years after the Asian development model was switched on — the early 1950s to ’89 in Japan, and 1962 to ’97 in Korea. That puts a China crisis at around 2014-15 or so. I’m not predicting a firm date here. What I am saying is that China is running out of time to fix the problems of its economy.

UPDATE: For those of you who don’t agree with my analysis, the World Bank issued a report today warning that China could face an economic crisis if it doesn’t reform.

Source: Michael Schuman, TIME.com
Read more: http://business.time.com/2012/02/27/why-china-will-have-an-economic-crisis/#ixzz1srPMbrx0

"Монголчуудын хар хайрцагны бодлого"

Why we love?

Resonance

Launch now

http://www.louisvuitton-resonance.com/

The happy secret to better work

Failure and Imagination

Interesting "facts" about Guys and Girls

Most girls will drop lots of hints to tell you that they like you, but won't come right out and say" I like you" or "I love you". If you think they like you, there is a good chance they do. If you ask a girl out directly, more likely than not, she will say yes to you. Even if she only has lukewarm feelings for you, because it will give her the chance to get to know you better and get to like you even more. But, when she says NO it means NO.

When a guy loves you, he brings out the best in him. When a guy makes a prolonged "umm" or makes any excuses when you're asking him to do you a favor, he's actually saying that he doesn't like you and he can't lay down the card for you...

Here are 60 things Girls and Guys should know about each other. Very Funny, yet somewhat True facts.

60 things Guys should know about Girls

60 things Girls need to know about Guys

Safia Minney

Хичээл сонголтоо нэг их оновчтой хийгээгүй болохоор ч тэр үү, Япон хэлний нэг хичээлийг төгсөх курстээ авч таарсан юм. Ядуурал гэдэг том сэдвийн дор хэд хэдэн багуудад хуваагдаад, баг бүр нэг номоор илтгэл тавин, дараа нь ангиараа хэлэлцүүлэг явуулах замаар гадаад оюутнуудын хэлийг нь сайжруулах зорилготой хичээл л дээ. Уул нь 1эсвэл 2 тоо авсан бол илүү хэрэг болох байсан юм байна гэж бодогдож байсан ч, уншсан ном маань юмыг арай өөр өнцгөөс харахад бага ч гэсэн нөлөөлсөн байх.

"Сайн муу нь хамаагүй, өөрт олдсон нөхцөл байдлаас хамгийн сайн боломжийг ямагт эрж хайх."

Онцгой сэтгэгдэл төрүүлсэн нь: номын зохиогч Safia Minney өөрөө, түүний туулж ирсэн амьдрал, баримталдаг зарчмууд.

Аав нь Энэтхэг гаралтай Mauratian(Африк), ээж нь Swiss, өөрөө Лондонд өссөн Английн иргэн, одоо Токиод амьдардаг. 2 хүүхдээ гэртээ төрүүлсэн!

Өндөр 150-иад см, коллежд яваагүй, нөхрөө даган Токиод ирсэн. Нөхөр нь Oxford төгсөөд, Citigroup-iin Токио офист ажиллахаар ирсэн. 1990 онд. 25 настайд нь.

Биеэ даасан. 22 настайдаа Зүүн өмнөд Ази, Африкийн орнуудаар ганцаараа үүргэвчтэй аялал хийж байсан. 13 настайдаа цагийн ажил хийж эхэлсэн. Бүр бага байхад нь аав нь өөд болсон. Хүүхдүүдээ ганцаар өсгөсөн ээжийнхээ эршүүд занг дууриасан, эмэгтэй хүнийг сул дорой гэж үздэг хүнийг тэвчдэггүй.

Дайчин. Хөрөнгө чадалтай компаний удирдах ажилтан ч биш. Эрх мэдэлтэй улс төрч ч биш. Жирийн л нэг эмэгтэй. Гэхдээ бодсон зүйлээ үйл хэрэг болгодог. Жижиг ч байсан хамаагүй, чадах зүйлээ заавал хийгээд явдаг. Японд ирээд хэл суран, fair trade бизнес эхлүүлсэн. Нөхөр нь ажлаасаа гараад одоо эхнэртэйгээ цуг ажиллаж байгаа.

Fashion сонирхдог. Fashion, marketing sense сайтай. Сонирхдог зүйлээ ажил болгосон. Ажилдаа сайн. Ажилдаа маш дуртай. Дуртай зүйлээрээ дамжуулж нийгэмд хувь нэмрээ оруулахыг хүсдэг. Азийн хөгжиж буй 15 орны 50-иад үйлдвэрлэгчидтэй хамтарч ажилладаг.

JiyugaOka, Omotesando, GInza -д дэлгүүртэй.

Fair trade-ийг Японд бизнес болгож хөгжүүлсэн pioneer.

http://www.peopletree.co.uk/

http://www.peopletree.co.jp/

http://www.peopletreemagazine.co.uk/category/safias-blog