First chapter of student life blog

Үүлсийн цаагуур жаргах нарны хойноос хөөн,улайран харагдах тэнгэрийн хаяа руу нисэхэд аажмаар гэгээ тасарч, цонхоор юм үзэгдэхээ болино.
Онгоц хөдлөхөд талбай дээрээ зэрэгцэж зогсоод "Баярлалаа" хэмээн мэхийн ёслоод үдэж өгсөн 2 Япон инженер яагаад ч юм хүчтэй сэтгэгдэл төрүүлэв. Би ч бас нэгэн өдөр ингээд нар шингэх зүг рүү нисэхийнхээ өмнө тэр 2 инженер шиг дор мэхийн ёслоод, Япон орон чамд баярлалаа гэж хэлэх байх даа...
(Хэтэрхий уран зохиол шиг болчихов уу даа...)

Факультет дахь оюутны амьдрал маань талдаа орж, энэ хугацаанд чамлахааргүй л зүйлийг харлаа, сонслоо. Шинэ газруудаар явж, шинэ хүмүүстэй ч уулзлаа. Шинэ зүйлсийг ч ойлгож ухаарлаа. Шинэ зүйлсийг хийж үзлээ, шинэ мэдрэмжийг мэдэрлээ. Гэхдээ юу юунаас илүү өөрийгөө илрүүлсэн 3 жил байлаа...

Chocolate

Жаахан ханиад хүрчихээд хамрын дусаалга, салфетка халаасандаа байнга байлгадаг болов. Хайрцаг шоколад ч бас аль нэг карманд үргэлж бэлэн. Ханиадтай ч хамаагүй л дээ. Тархины үйл ажиллагаанд сайн, ШУ-аар батлагдсан зүйл гэж земигийн багш яриад байдаг болохоор(Ер нь бол мань эр өөрөө идэх дуртай юм шиг байгаа юм хэхэ) л хэрэг болж юуны магад гээд шалгалтын term-д баахан шоколадтай найзлав. Надад нөлөө нь тэгж хүчтэй мэдэгдсэн юм алга, багшийн хувьд шалгалтанд шоколад барьж орсоор докторын зэрэг хүртэл явчихсан гээд байгаа...

Маргааш Accounting-ийн сүүлийн шалгалтаа өгөөд удаан хүлээсэн амралт эхлэх гээд байдаг...Ойрд болж буй гайхалтай цэлмэг өдрүүдийг "шоколадтай" шалгалтуудын ачаар мэдэрсэнгүй өнгөрөөж , номын сангийн цонхоор л гадагш харан "санаа алдахаас" хэтэрсэнгүй.

Одоо уул нь жаахан л үлдлээ.

Өмнө нь нэг сэргээгээд харчихъя гээд суусан чинь нэг л урагшилж өгдөггүй ээ. Ханиаднаас болов уу, эсвэл "бензин" дуусчихав уу, хийх сонирхол ч төрдөггүй, хүчлээд ч явдаггүй. Уул нь ч эртнээс бэлдсэн л дээ, гэхдээ л やばい... Өглөө оройноос сэргэлэн гээд эртхэн унтдаг ч юм бил үү. Нэг хайрцаг шоколад тооны машинтайгаа бариад л орно доо...